حرف های یک ورپریده

این خصلت بد قدیمی را هنوز هم دارم. وقتی کسی نمی تواند حرف بزند از حرف هایش خشمگین می‌شوم. منظورم این است که اگر درست حرف نمی‌زند. مثلا وقتی مدام نفس کم می‌آورد. راستی چرا بعضی این دوکار را نمی توانند حرف های یک ورپریده...

از روی یکی از لینک ها به گذشته رفتم. به وبلاگ نویس های قدیم. بعضی ادرس ها سالهاست به روز نشده و بعضی هم : وبلاگی با این ادرس پیدا نشد.

گویی به شهری که زندگی می کردی برگشتی و هیچ کس نیست جز سنگ مزارهایی با نوشته ی: هیچ کس در این قبر نیست.

حرف های یک ورپریده...

اینروزها خیلی وارد هستند در این لبخند ملیح که قیافه شان را بهتر و جذاب تر می کند. البته این لبخند فقط مال عکس ها است و فیسبوک و پروفایل و ...

اما گویا مخاطبی ندارد. جنس مخالف هم لبخند می زند به جای تماشای لبخند.

کلا همه لبخند می زنند این روزها.

مگر انها که به قول قدیمی ها آردشان را ریخته  الک را بیخته باشند. انوقت لبخندها از سر سرخ نگه داشتن گونه ها است. و کسانی که رودربایستی ندارند زهرخندی می زنند به دنیا که نگو.

حرف های یک ورپریده...

دیروز همین جوری دلم گرفت. هویجوری هویجوری هم که نه. به دلایل احمقانه ای که من هیچ کاری برای رفعشان از دستم بر نمی آید. این غصه هایی که سالهای پیش بیشتر به جانم می افتد و اکنون کمتر. نه این که غصه ها ن حرف های یک ورپریده...